Sorry sorry, er is even geen nieuwe post geweest hier. Druk? Nou, een beetje, maar het is ook dat ik thuis geen internet heb. En om op mij werk nu eens een lekker potje te zitten bloggen, is mij toch te gortig. Blijft over om thuis te schrijven, en dat dan later te posten, zoals deze post. Maar ’s avonds, teruggekomen van de Brainstore, heb ik meestal niet zoveel Lust mehr om dat te doen. Dus blijft over het weekend. En als je het dan één weekendje overslaat, dan heb je zo twee weken geen nieuwe berichten. Vooral als je er naast wél persoonlijk wat Nederlandse vrienden te woord staat (jaaa..dat kan dus ook...ik beantwoord vaak uw mail!)
Maar goed, ik beloof beterschap qua posten. Om meteen boter bij de vis te genereren doe ik vandaag kont van het weekend van vorige week, en post ik morgen (echt waar) weer iets actueels. Ik probeer deze week elke dag te posten, maar pin me er niet op vast.
Zo, Sunday 12 PM (raar...bestaat er ook een 12.00 AM? Nah, de overdag versie iig.) We schrijven 30 September.
Sinds tijden weer eens een beetje brak. Lekker wel. Hoewel ik een leven zonder brak zijn ook steeds mee op waarde weet te schatten.
Maar goed, een leven zonder borrels weer niet, and you can’t have the butter without the bread.
Gister uitgeweest met collega Chiara. Treintje naar Neuchatel, erg dichtbij en vervolgens samen naar haar stulpje gewandeld. Studentenhuizen lijken wereldwijd evenveel op elkaar als wintersport dorpjes onderling in Frankrijk.
Vervolgens kwam er in dat studentenhuis een hele schiplading mede studentjes. Drie jonge meisjes, die samen goed het plaatje bij “plork” in het woordenboek konden invullen.
Eén ervan was model...snapte ik niet.
<
Verder bestond het gezelschap uit een zeer geanimeerde kleine fransoos, en een indiaan. Haha, stel je voor dat die dikke van Jiskefet (Binsbergen) Steven Seagal speelt...zo zag die indiaan er uit. Hij sprak heel weinig, en als ik trouwens, want dat frans...pff. Laatst borrelde ik elders, en daar sprak men ook Frans...toen verstond ik 80-90%. Hier vrijwel niks...vreemd.
Wel met één van die luitjes goed Duits kunnen spreken. Hij zat net in het Zwitserse leger. Vond ie niks...het was rennen naar het vervelen, en je dan vervelen tot je weer gaat rennen. Het leger schijnt trouwens iets zinnigs aan het doen te zijn in Albanië?
Ik heb me in kunnen houden om het zwitserse leger mietjes te noemen, maar ik denk dat ie het daar wel mee eens was geweest. Chiara neemt dus ook de tijd om dingen voor me te vertalen en me erbij te betrekken.
Vervolgens dus naar die festiviteiten. Die dus louter op zuipen gebaseerd zijn. Nu is dat wel vaker zo, wereldwijd, maar meestal verzint men nog wel een soort excuus. Hier niet. Mensen liggen op de grond, kunnen niet meer staan, en sommigen worden zelfs met ambulances weggevoerd (niet op hun rug, maar op hun zij, dan weet je wel hoe laat het is). Maar hier beschrijf ik slechts 1% van de bezoekers, de rest was een vrolijke massa. Helaas te vroeg weer weg. Zoals Michael weet gaat de laatste trein terug om 00:27.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten