vrijdag 28 september 2007

Dinsdag weer een nieuwe post

Nu even lastig wat te schrijven, maar in het weekend waarschijnlijk wel wat tijd om weer in de pen te klimmen. Dus een nieuwe week met een nieuwe post:
Met daarin: Kraker en Sandro Corliano, shortlisted bij een Designboom graphic design competion,
De nieuwste belevenissen in Biel en omstreken.
De nieuwste streken,
en verder keihard het sjeuigste.
Hiernaast een heel klein stukje van het grafisch design waarmee we in de race zitten. Er is nog geen uitslag of publicatie geweest, dus om mijn eigen glazen niet in te gooien, drop ik onze inzending pas later op dit blog.

ps: Nieuwe van Foo Fighters: Goed!
ps: Nieuwe van Pete Philly and Perquisite: Goed!
ps: Nieuwe van Talib Kweli: Goed!

maandag 24 september 2007

Politiek correct


Morgen weer naar Biel! Daar even verhuizen naar de Altstadt, en dan weer aan de slag. Ik begon me al bijna als Arjen Robben te voelen, die vooral verdient door geblesseerd te zijn. Binnenkort dus ook weer interessante verslagen uit het daaglijks leven.

Omdat er nu niet bijster veel spannends is te vertellen over mijn doen en laten thuis in ABC (fietstochten door de botshol zijn meer onderwerp voor andere columnisten), gooi ik nog even een balletje op, speciaal voor die mensen die zich druk maken over deze wereld, en er graag over praten. Hier namelijk suggestie voor de volgende discussie ronde.

Waar het wel of niet sturen van troepen naar spanningsgebieden, religie spanningen, honger en revoluties heel sexy zijn als discussie onderwerp, is een zeker ander onderwerp dat blijkbaar niet. Maar in mijn opinie is het een van de meest kromme, meest irritante, en meest invloedrijke regels van de moderne tijd. Volgens mij zijn er zeer veel mensen in weze op tegen, maar gebeurt er desalniettemin niks. Zelfs geen discussie. Als het aan mij ligt, worden er geen kamervragen meer beantwoord in geen enkel EU land, voordat dit eens helder wordt verantwoord. Vergeleken hiermee boeit het me niet eens zoveel dat ik in 't café 2 keer teveel voor mijn biertje betaal.


"Maar Reinout!" "Wat dan? Wat dan? Zeg het ons!"

Nou dit dus: de landbouw subsidies.

Is dat alles? Dat is toch al lang bekend en niet interessant. Dit onderwerp hebben we lang en breed gehad en ik ben er op uitgekeken....

Precies. Maar ondertussen gaat de wereld er aan kapot. En overdreven is dat nauwelijks. Door deze subsidies is het vrijwel onmogelijk voor boeren van buiten de EU om hun boeltje hier te verkopen. Veel te duur geproduceerde producten liggen immers voor ver onder de kost prijs bij de appie.

Over wat voor een bedragen hebben we het hier? nou, dit jaar over 54.000.000.000 Euro! Fijn belasting geld, bijna de helft van het EU budget gaat naar die boeren. En dan bedoel ik niet PSV. (overigens, Bedankt voor afgelopen weekend).

Het pijnlijk ironische van deze politiek, wordt duidelijk als je het ontwikkelingshulpbedrag er naast legt. Neem Duitsland; geeft haar boeren 6,5 miljard euro steun, en de derde wereld zo'n 4,5 miljard euro aan aalmoezen. In Nederland ligt die verhouding overigens een stuk gezonder (meer ontwikkelingshulp er uit dan landbouwsubsidie er in).

Maar in grote buur Duitsland is dat dus 11 miljard euro belasting geld om een vreemd en kunstmatig systeem in stand te houden waar vooral de belastingbetaler en de boer in bijvoorbeeld afrika de dupe van zijn.

Allicht dat ze die 4,5 miljard zelf wel kunnen verdienen, als ze de kans krijgen hun goedkope arbeid in concurrentievoordeel om te kunnen zetten. Maar die kans krijgen ze dus niet. Dit resulteert in een situatie die zelfs zo absurd is, dat een Europese koe 2,20 per dag subsidie ontvangt. En (daardoor) moet de helft van de wereld bevolking rondkomen van beduidend minder.

Maar is dat geld niet goed besteed? Kunnen de goedwillende, hardwerkende boeren het hoofd nog wel boven water houden zonder die fijne Europese suikeroom? Nou, ik denk 't wel. Het grootste deel van de landbouw subsidie gaat namelijk niet bepaald naar Boer Henk met de Schoffel in den Groote Knuist. Nestle tikte in 2004 netjes 2,4 miljoen aan, en Prins Charles en de Grimaldi Clan in Monaco hebben zich ook optijd ingeschreven. In Nederland gaat er redelijk wat naar Heineken (hey, waar kennen we die van?), Bavaria en ex-minister Cees Veerman (voorheen minister van....juist!).

Naar mijn mening kan er dus een belastingvoordeel van 54 miljard euro naar den Burger worden doorgerekend (niet gek toch? Dat moet zelfs Wilders een goed plan vinden). En dan 's avonds lekker aan de Marokkaanse boontjes en Ethiopische rijst. Van de prijs die wij er voor betalen kunnen zij hun buikje rond eten, en een gevoed volk is minder geneigd naar contact gestoorde dictators te luisteren. Me dunkt. De nadelen? Een zomer geblokkeerde snelwegen in Frankrijk, een enkele doodsbedreiging aan landbouwministers, en lui met hooivorken en fakkels door de straat. Kunnen we wel hebben denk ik.


Er is dus nu, relatief weinig aandacht voor deze zaak, voornamelijk op lelijke sites en gepresenteerd door onwelriekende mensen die je liever niet serieus neemt. Maar goed, dat was het klimaat probleem 15 jaar geleden ook (vervang dan "lelijke sites" door "rare pamfletten uit linnen red de waddenzee tasjes"). En het is nu een sexy, big-business subject, waar iedereen erg mee begaan is. De omslag voor dit probleem zal zeer waarschijnlijk deze blogpost zijn.

Ik voel een wereldwijd popconcert aankomen! Met gratis, heerlijk, helder Bier!

woensdag 19 september 2007

Vooruit kijken

Beste mensen,
de hechtingen zijn eruit, de verzekeringen aan de slag, en de blik is vooruit gericht. De blik is nog wel deels wazig, maar goed. Tijd om weer na te denken over de toekomst, en niet teveel meer stil te staan bij kek uit het verleden. Ook tevens tijd om weer bezig te zijn met leuke dinges. Daarom op dit blog nu geen treurige verhalen, maar een opmerkelijk recept en geinige overwegingen. Dingen die ik beter bij mij vind passen dan vorige de blogpost.

Geen blog compleet zonder recept, dus daar gaat ie dan. Van mijn reisgenoten heb ik bij hun ziekenbezoek een erg tof cadeau gehad, gepresenteerd op een manier die ik graag zie: Intens veel groenten en fruit, in twee plastic zakken.
Fruit hap ik snel en smakelijk weg. Groenten kan je snijden en vervolgens door eten roeren. Maar het is leuker om er aandacht aan te besteden. Maar wat doe je dan met een bos wortels? Zo'n witte schaal met daarop worteltjes en een potje saus vind ik altijd maar een beroerd alternatief voor bitterbal/loempiaatje/lekkere dingen dus dat moest anders.
Opeens dacht ik aan worteltjestaart. Voorheen aan mij slechts bekend uit de legendarische en paradigmatische mop uit een jeugdig verleden.
Maar het kan dus echt, en het is behoorlijk lekker. Je haalt de wortelsmaak er niet echt meer uit, maar toch bijzonder en smakelijk.

Verder dus nog deze overweging. Eigenlijk een nieuwe blogpost, maar ik negeer conventies en heb een hekel aan overzichtelijke handige dinges:

Yarrr!
Fijn. Medische state-of-the-art van 2007.
Ik bedenk me net, dat als we dezelfde medische capaciteiten van zo’n 500 jaar terug hadden gehad, dat ik waarschijnlijk inmiddels een houten poot als linkerbeen, een haak als rechterhand, en een lapje voor mijn oog had gehad. Op zich niet gek voor feestjes en partijen, maar ik ben toch blij dat ik alle drie de lichaamsdelen nog heb. En zo’n papegaai kan ik prima missen op mijn schouder….

zaterdag 15 september 2007

beroerd dagje Boekarest

Waar dit blog normaal een direct, doch uitgesproken vrolijk relaas van mijn doen en laten is, volgt hier een verslag dat door anderen zeer treffend omschreven werd als "wat een enorm kutverhaal". Waar de hoogte punten zich bij mijn leven toch in retorperspectief toch bijna lieten aanzien als een hoogvlakte, kan ik toch stellen dat ik deze week mijn dal van dichtbij heb kunnen meemaken. Wat ik hier schrijf is een verslag van het gebeurde, en stukjes uit mails die ik eerder heb gestuurd hierover.

Zoals in mijn vorige blogpost aangekondigd, vertrok ik maandagavond vanuit Biel, volgens een uitermate strakke planning naar Dortmund, om vanuit daar het sardientjes blikje naar Boekarest te nemen. Mocht je gesteld zijn op beenruimte, neemt niet de Wizz-air. Ik kan stellen dat mijn bovenbeen lengte langer is dan de ruimte tussen twee stoelen.
wij zijn overigens Lex, Wimer, Eelke en ik.
In Boekarest aangekomen, hebben we ons zelf gronding verneukt met teveel aan de taxi betalen. (tip: rijdt en betaal volgens de meter, betaal precies dat en controleer of je wordt gedropt waar je heen wilde).
Na een dagje laf hangen en bier drinken (éénieder had een kort nachtje achter de rug) besloten we dapper te zijn en toch naar de club af te reizen die ons eerder die avond op onze vraag was aangeraden; de Posh club.
Daar aangekomen was dat tamelijk rustig, maar bleek op een hogere verdieping een prima feestje aan de gang.

So far so good. Tot ik even naar de wc ging, en het daar goed mis ging. Iemand vroeg me of ik een goede avond had, ik antwoordde ja, en vervolgens sloeg de persoon een glas stuk op mijn gezicht. Geen gesprek, geen ruzie, geen woorden, geen aanleiding. Te bizar en te naar voor woorden. Met een bebloed gezicht ben ik toen mijn vrienden gaan zoeken, en snel stonden we buiten, geschrokken en haastig opzoek naar hulp.
De politie was er erg snel, maar volledig nutteloos. Zij hebben eerder tegengewerkt dan geholpen. Een zeer behulpzame Duitser met een Roemeense baan heeft 112 gebeld en de ambulance was er toen redelijk rap. Wimer heeft eerder 3x 112 gebeld, maar daar konden ze geen Engels verstaan, en werd tot 3x toe de verbinding verbroken. Ook tamelijk extreem.

In het ziekenhuis werd ik tamelijk goed opgevangen en gecontroleerd. Enkele uren later ben ik aan mijn gezicht geopereerd, waar alle sneeën in mijn gezicht werden gehecht. Ik kan stellen dat mijn pijngrens wederom verlegd is. De plastisch chirurg had mijn gezicht maximaal verdoofd naar zijn inzicht, maar ik voelde elke naald en elke draad letterlijk door mijn huid gaan. Hij nam ruim de tijd, waar ik op dat moment niet erg vrolijk van werd maar waar ik achteraf erg blij om was. Op de tonen van Faithless en de Sugababes heeft deze kerel circa een uurlang vakwerk verricht, waar ze zelfs in het AMC erg over te spreken waren.

Ondertussen hadden Lex Wimer en Eelke het ook niet makkelijk, en hebben de hele nacht en ochtend precies alles goed gedaan om te regelen wat er geregeld moest worden. Ondanks Hardnekkige Tegenwerking van"onze" Nederlandse ambassade in Roemenië (“nee, jullie zijn niet welkom, nee jullie mogen hier niet faxen, en nee wij helpen jullie niet”), is alles erg goed en behoorlijk snel verzorgd. Mocht u overigens nog een reisverzekering zoeken, geef Interpolis een belletje. Erg goed. Mocht u ooit iemand spreken die Frederique heet en daar werkt, geef haar een taart en een zoen.
De volgende ochtend zijn er nog veel testen gedaan naar mijn oog, maar het leek allemaal wel aardig te gaan herstellen. Na veel telefoontjes en veel wachten (in een tochtige voortuin van het ziekenhuis, in afwachting van goed nieuws) konden Lex en ik eindelijk naar huis, in de business class van de KLM. Erg prettig om weer thuis te zijn, en emotionele momenten voor m’n familie, vrienden en mij.

Donderdag echter weer in de stress, door afnemend zicht op mijn rechter oog. Lezen was geen vraag meer, ik kon nog net de krant zien. Donderdag avond naar de oogarts in ’t AMC geweest, om te laten kijken. Toen kon men echter weinig zeggen. Vanochtend was ik erg bang en bezorgd; mijn zicht bleef maar achteruitgaan en ik had geen benul van gevolgen op de lange termijn.
Met mijn staart tussen de benen ben ik vanmiddag weer naar de artsen geweest, en uit eindelijk is men tot de conclusie gekomen dat een stukje glas ook mijn oogbol heeft gesneden. Dat is erg k*t, maar zal zeer waarschijnlijk ook weer volledig genezen. Waar ik inmiddels ruime ervaring heb met "mooie breuken" schijnt dit een mooie snee te zijn. Het duurt wel lang; waarschijnlijk duurt het zo'n 3 maanden voordat ik mijn scherpe blik in 2 ogen terug heb.
Woensdag gaan mijn hechtingen eruit, en controleert men ook mijn oog opnieuw. Ik hoop dan meer te kunnen zeggen over mijn herstel. En over mijn terugkeer naar Zwitserland. Ik wil namelijk graag weer aan de slag als de dames doktoren dat goed vinden.
Mailtjes, sms'jes en bezoekjes blijven overigens welkom. Ik moet wel zeggen dat ik er nog niet heel appetijtelijk uit zie. Ik ben wel erg opgelucht dat het waarschijnlijk allemaal zal eindigen in wat littekens op mijn gezicht en gemoedstoestand, maar in niet in functionele beperkingen. Het is nu zaterdag en ik kan zeggen dat het er al aanmerkelijk beter uitziet dan donderdag ochtend, toen ik mijn gezicht voor het eerst zelf zag.
Ik wil hier ten overvloeden nogmaals Lex Eelke en Wimer bedanken voor hun zeer professionele optreden en emotionele ondersteuning die erg puur en erg noodzakelijk was. Het is uiteindelijk een gezamenlijk trip geworden van zo’n 60 uur met erg weinig slaap en erg veel bizarre zaken. Jullie hadden het niet beter kunnen opvangen, en ik zal dit en dat niet vergeten.
Aan het thuisfront hebben André, Menno en Else en natuurlijk mijn ouders broer en zus ook de nodige noodzakelijk steun gegeven, zeer bedankt ook daarvoor, evenals de vele mailtjes, sms’jes en bezoekjes die ik verder heb mogen ontvangen. Het motiveert mij erg om zo snel mogelijk mijn normale leven met deze zelfde mensen op de hoogvlakte door te brengen.

maandag 10 september 2007

Lekker dagje Basel.

Inmiddels heb ik aardig mijn draai gevonden hier. ’t Werk is duidelijk en de vrijheden en grensen in de uitvoering ervan ook. Op dat moment dat dat mij duidelijk is, besluit de Brainstore natuurlijk om alle projectteams en leiding structuren drastisch te herzien, dus het wordt de komende tijd wederom spannend en nieuw, alleen nu niet slechts voor mij, maar voor iedereen. De nieuwe indeling van teams en management is overigens niet het resultaat van maandenlang overleg en onderzoek, maar manifesteerde zich door het sturen van één mailtje naar iedereen. Bijzonder.
Zaterdag naar Basel gegaan, om daar met Mike wat rond te spazieren. We hadden ons voorgenomen in de Rijn te gaan zwemmen, en ondanks het koude water, konden we dat besluit natuurlijk niet herzien. Je kan in Basel je spullen stroomafwaards neerleggen en een eind stroomopwaards lopen. Dan stop je je shirt, schoenen e.d. in een speciale zak, voormaat Messenger-bag, en dan laat je je afdrijven terug naar je spullen. En dat gaat nog best rap.
Het klinkt heel relaxt, en op zekere hoogte is het dat ook; je ziet de stad van een nieuw perspectief, je bent actief bezig en het is duidelijk één van die duzend dingen die je op deze aarde gedaan moet hebben. Bovendien maak je veel vrienden, want men juigt je toe vanaf de kant. Dat laatste had vermoedelijk te maken met het feit dat het KAKKEND KOUD was. Bij het wennen aan het water vroren mijn enkels er bijkans af, en tijdens het zwemmen voelde ik me op z’n minst bizar. Vooral het uur ná het zwemmen was mijn bewust zijn tamelijk wat procenten minder dan gebruikelijk.
Gelukkig konden we uitermate relaxt aan de oever van de Rijn, in de volle na-zomer zon onze bloedsomloop weer herstellen.
Op naar feest! Heel Basel was in de ban van multi-culti en mensen die op trommeltjes sloegen, en minderjarige meisjes die Shakiriaanse heupbewegingen maakte. Met een biertje in de hand en vage snacks op de biertafel was het goed toefen. In toevoeging daarop nog een uitermate geinige en begaafde straat artiest (balletjes wegtoveren en meloenen tevoorschijn toveren) uit zweden bekeken, en toen weer opweg.
Vervolgens naar het volgende pleinfeest, waar men onder het genot van nog meer multi-culti eten en drinken zich kon vermaken. Hier en daar nog goede gesprekken gehad met Mike over het Leven, de liefde, en dingen die er wel toe doen, en zo kan je stellen dat het een erg puik dagje was. Maandag nog even werken, en dan dinsdag ochtend kakkend vroeg vanuit Dortmund naar Bucharest. Meer daarover in de volgende Krakers Krabbels.