beroerd dagje Boekarest

Waar dit blog normaal een direct, doch uitgesproken vrolijk relaas van mijn doen en laten is, volgt hier een verslag dat door anderen zeer treffend omschreven werd als "wat een enorm kutverhaal". Waar de hoogte punten zich bij mijn leven toch in retorperspectief toch bijna lieten aanzien als een hoogvlakte, kan ik toch stellen dat ik deze week mijn dal van dichtbij heb kunnen meemaken. Wat ik hier schrijf is een verslag van het gebeurde, en stukjes uit mails die ik eerder heb gestuurd hierover.

Zoals in mijn vorige blogpost aangekondigd, vertrok ik maandagavond vanuit Biel, volgens een uitermate strakke planning naar Dortmund, om vanuit daar het sardientjes blikje naar Boekarest te nemen. Mocht je gesteld zijn op beenruimte, neemt niet de Wizz-air. Ik kan stellen dat mijn bovenbeen lengte langer is dan de ruimte tussen twee stoelen.
wij zijn overigens Lex, Wimer, Eelke en ik.
In Boekarest aangekomen, hebben we ons zelf gronding verneukt met teveel aan de taxi betalen. (tip: rijdt en betaal volgens de meter, betaal precies dat en controleer of je wordt gedropt waar je heen wilde).
Na een dagje laf hangen en bier drinken (éénieder had een kort nachtje achter de rug) besloten we dapper te zijn en toch naar de club af te reizen die ons eerder die avond op onze vraag was aangeraden; de Posh club.
Daar aangekomen was dat tamelijk rustig, maar bleek op een hogere verdieping een prima feestje aan de gang.

So far so good. Tot ik even naar de wc ging, en het daar goed mis ging. Iemand vroeg me of ik een goede avond had, ik antwoordde ja, en vervolgens sloeg de persoon een glas stuk op mijn gezicht. Geen gesprek, geen ruzie, geen woorden, geen aanleiding. Te bizar en te naar voor woorden. Met een bebloed gezicht ben ik toen mijn vrienden gaan zoeken, en snel stonden we buiten, geschrokken en haastig opzoek naar hulp.
De politie was er erg snel, maar volledig nutteloos. Zij hebben eerder tegengewerkt dan geholpen. Een zeer behulpzame Duitser met een Roemeense baan heeft 112 gebeld en de ambulance was er toen redelijk rap. Wimer heeft eerder 3x 112 gebeld, maar daar konden ze geen Engels verstaan, en werd tot 3x toe de verbinding verbroken. Ook tamelijk extreem.

In het ziekenhuis werd ik tamelijk goed opgevangen en gecontroleerd. Enkele uren later ben ik aan mijn gezicht geopereerd, waar alle sneeën in mijn gezicht werden gehecht. Ik kan stellen dat mijn pijngrens wederom verlegd is. De plastisch chirurg had mijn gezicht maximaal verdoofd naar zijn inzicht, maar ik voelde elke naald en elke draad letterlijk door mijn huid gaan. Hij nam ruim de tijd, waar ik op dat moment niet erg vrolijk van werd maar waar ik achteraf erg blij om was. Op de tonen van Faithless en de Sugababes heeft deze kerel circa een uurlang vakwerk verricht, waar ze zelfs in het AMC erg over te spreken waren.

Ondertussen hadden Lex Wimer en Eelke het ook niet makkelijk, en hebben de hele nacht en ochtend precies alles goed gedaan om te regelen wat er geregeld moest worden. Ondanks Hardnekkige Tegenwerking van"onze" Nederlandse ambassade in Roemenië (“nee, jullie zijn niet welkom, nee jullie mogen hier niet faxen, en nee wij helpen jullie niet”), is alles erg goed en behoorlijk snel verzorgd. Mocht u overigens nog een reisverzekering zoeken, geef Interpolis een belletje. Erg goed. Mocht u ooit iemand spreken die Frederique heet en daar werkt, geef haar een taart en een zoen.
De volgende ochtend zijn er nog veel testen gedaan naar mijn oog, maar het leek allemaal wel aardig te gaan herstellen. Na veel telefoontjes en veel wachten (in een tochtige voortuin van het ziekenhuis, in afwachting van goed nieuws) konden Lex en ik eindelijk naar huis, in de business class van de KLM. Erg prettig om weer thuis te zijn, en emotionele momenten voor m’n familie, vrienden en mij.

Donderdag echter weer in de stress, door afnemend zicht op mijn rechter oog. Lezen was geen vraag meer, ik kon nog net de krant zien. Donderdag avond naar de oogarts in ’t AMC geweest, om te laten kijken. Toen kon men echter weinig zeggen. Vanochtend was ik erg bang en bezorgd; mijn zicht bleef maar achteruitgaan en ik had geen benul van gevolgen op de lange termijn.
Met mijn staart tussen de benen ben ik vanmiddag weer naar de artsen geweest, en uit eindelijk is men tot de conclusie gekomen dat een stukje glas ook mijn oogbol heeft gesneden. Dat is erg k*t, maar zal zeer waarschijnlijk ook weer volledig genezen. Waar ik inmiddels ruime ervaring heb met "mooie breuken" schijnt dit een mooie snee te zijn. Het duurt wel lang; waarschijnlijk duurt het zo'n 3 maanden voordat ik mijn scherpe blik in 2 ogen terug heb.
Woensdag gaan mijn hechtingen eruit, en controleert men ook mijn oog opnieuw. Ik hoop dan meer te kunnen zeggen over mijn herstel. En over mijn terugkeer naar Zwitserland. Ik wil namelijk graag weer aan de slag als de dames doktoren dat goed vinden.
Mailtjes, sms'jes en bezoekjes blijven overigens welkom. Ik moet wel zeggen dat ik er nog niet heel appetijtelijk uit zie. Ik ben wel erg opgelucht dat het waarschijnlijk allemaal zal eindigen in wat littekens op mijn gezicht en gemoedstoestand, maar in niet in functionele beperkingen. Het is nu zaterdag en ik kan zeggen dat het er al aanmerkelijk beter uitziet dan donderdag ochtend, toen ik mijn gezicht voor het eerst zelf zag.
Ik wil hier ten overvloeden nogmaals Lex Eelke en Wimer bedanken voor hun zeer professionele optreden en emotionele ondersteuning die erg puur en erg noodzakelijk was. Het is uiteindelijk een gezamenlijk trip geworden van zo’n 60 uur met erg weinig slaap en erg veel bizarre zaken. Jullie hadden het niet beter kunnen opvangen, en ik zal dit en dat niet vergeten.
Aan het thuisfront hebben André, Menno en Else en natuurlijk mijn ouders broer en zus ook de nodige noodzakelijk steun gegeven, zeer bedankt ook daarvoor, evenals de vele mailtjes, sms’jes en bezoekjes die ik verder heb mogen ontvangen. Het motiveert mij erg om zo snel mogelijk mijn normale leven met deze zelfde mensen op de hoogvlakte door te brengen.